Kartkowe zaopatrzenie, sposób dystrybucji towarów, głównie żywności, w okresach trudności gospodarczej, wojen i klęsk żywiołowych. W celu przeciwdziałania nadmiernemu wzrostowi cen oraz zapewnienia minimum spożycia ogółowi ludności władze ustalają okresowe racje i rozdzielają je za pomocą tzw. kartek (bonów zaopatrzeniowych), uprawniających do otrzymania określonych ilości deficytowych artykułów. Podczas I wojny światowej niemiecki system kartkowy obejmował chleb, mięso, tłuszcze, ziemniaki i odzież. Na ziemiach polskich reglamentacja, znacznie bardziej rozwinięta niż w Rzeszy, obejmowała m.in.: ziemniaki, węgiel, naftę, cukier, mąkę, mydło i artykuły włókiennicze. Przydziały produktów były bardzo niskie, np. w 1917 tygodniowo wydawano na osobę 1400 g ziemniaków i 50–70 g mięsa, w odrodzonej Polsce zaopatrzenie kartkowe, ze względu na trudną sytuację aprowizacyjną, utrzymano do 1921.

Dzieki rozbudowanej sieci pomocy kolekcjonerskiej (dziekuje panie Marku) doszla do mojej kolekcji karta zywnosciowa z Grodna z 1921 roku: